Hoofdstuk 3: L'Amour
Weet je nog, die 'persoonlijke schat'? Dit was gewoon een honkbal. Ik ging gelijk terug naar mijn client. 'Ik riskeerde mijn leven gewoon voor een honkbal?' 'Een speciale honkbal', zei hij terug. Maargoed, het was wel een vet avontuur geweest! Als beloning kreeg ik extra visum en wat eeuwenoude munten. Dit was alleen niet genoeg. Dus ik moest nog wat meer 'noodkreten' oplossen.
Zo kwam ik dus bij de lelijkste inwoner van heel Frankrijk. Zo hoorde raren geluiden vanuit de kelder. Ik ging dus op onderzoek uit, in haar kelder. Door mijn ervaring wist ik waar ik zoeken moest. Zo kwam ik dus weer bij een verborgen ruimte, onder het huis.
Terwijl ik een schat aan het plunderen was, zag ik een grote sarcofaag naast me staan. Zou er een mummie in zitten? Ik kon het niet laten om even te kijken. Er zat geen mummie in, maar wel wat andere schatten! Ooit zal ik een mummie vinden.
Ik had wel genoeg personen geholpen. Na een opdracht vanuit de nectarbrouwerij, nam ik een pauze. Deze brouwerij was echt prachtig. Ik heb respect voor de personen die dit stukje grond bijhouden. Daarnaast was het ook vet om alle apparatuur te zien om de nectarflessen te maken.
In de kelder kon je nectar proeven. Ik moet toegeven dat het wel smaakt. Maar plasmasap smaakt toch wat beter. De vrouw tegenover me kon zo te zien niet genieten van de nectar. Dit kwam misschien ook omdat ik er wat zout in had gestopt.
In de brouwerij kwam ik Manon tegen. Ze was een plaatselijke schoonheid. We raakte aan de praat en merkte snel dat we veel gemeen hadden. Ze waren we allebei erg dapper en begonnen we gelijk te flirten.
We namen een drankje in de plaatselijke cafetaria. Op deze manier leerde we elkaar kennen. Manon woont hier samen met een vriendin in het ouderlijk huis van die vriendin. Op een dag wil Manon haar eigen kroeg openen in Frankrijk. Ze wilde graag meer weten over mij. Het leek me alleen niet zo slim om meteen mijn geschiedenis te vertellen. Dus vertelde ik haar dat ik een avonturier was opzoek naar actie! Dit beviel haar wel, want ze nodigde me uit om mee te gaan naar haar huis!
Ze woonde dus samen met een vriendin. Het huis was groot! Het lag ook midden in het dorp. 'Het huis mag wel groot zijn, maar er staan nauwelijks spullen in', lachte Manon. 'We hadden geen geld voor nieuwe spullen.' We liepen naar binnen en de vriendin van Manon zwaaide gelijk. Ze vond me natuurlijk onweerstaanbaar. Dit was alleen niet wederzijds.
Samen met Manon speelde we tikkertje. Ze vind mijn kinderachtige gedrag gelukkig erg grappig. Mijn vampierkrachten maakte het spel wel oneerlijk. Ik was ietjes sneller dan Manon. We kwamen uiteindelijk uit in de slaapkamer. De sfeer werd gelijk anders.
'Jij bent echt snel', zei Manon. Er raakte een stilte. 'Kun je echt niet langer blijven in Frankrijk?' Ik zuchtte: 'Helaas niet, mijn visum is bijna verlopen.' We keken elkaar aan en hadden ze zelfde gedachte: 'Dit kan de laatste keer zijn.' Dit wist ik trouwens door mijn vampierkrachten. Langzaam kwam de eerste zoen.
Manon, mijn schatje uit Frankrijk